Het vluchtsyndroom van de it’er

In tijden waarin complete volkeren op de vlucht zijn voor oorlog en geweld, valt me steeds weer op dat ook it’ers veelvuldig op de vlucht zijn. Maar waar ik bij Syrische en Noord-Afrikaanse vluchtelingen goed kan begrijpen wat hen drijft, is mij dat bij it’ers vaak een raadsel.

Toen ik onlangs een LinkedIN-blog schreef over SIAM (‘SIAM is a hoax’), viel bijna de hele gevestigde orde van ITIL-experts over me heen en moest ik onderduiken om niet gelyncht te worden.

De onderbouwing voor het gebruik van de term ‘hoax’ was eenvoudig: als je willens en wetens doorbouwt op iets wat zogenaamd solide is, maar dat niet is, dan misleid je je publiek. De auteurs van het eerste SIAM-boek schreven net zo expliciet als de criticasters van mijn blog dat ze doorbouwden op ITIL – waarvan ze tegelijkertijd zeiden dat je dat niet kunt implementeren. Er was een nieuwe blikvanger gecreëerd, waarin veel energie moest worden gestopt, en waarmee we veel oude problemen zouden oplossen. De eerste SIAM-consultants waren al geboren, de eerste seminars waren gepland, en een nieuw businessmodel lonkte voor de experts. Mijn stelling dat je niet kunt bouwen op de brokstukken van je vorige niet-werkende oplossing, paste niet in dat plaatje.

Je kunt om twee redenen lijden aan dit vluchtsyndroom:

  1. Je hebt 30 jaar niet opgelet en weet dus niet beter.
  2. Je weet het wel, maar je sluit je ogen ervoor.

Optie 1 is een typisch geval van ‘jammer’. Bij optie 2 weet je verdraaid goed dat je niet op beton bouwt, maar op drijfzand: in mijn ogen verwijtbaar gedrag. Daar sprak ik de auteurs op aan. En dat heb ik geweten… Binnen een week had ik 2000 lezers en spatten de vonken van LinkedIn en Facebook. Blijkbaar had ik een zenuw geraakt.

 

De hoax-blog stelde een merkwaardig fenomeen in de it-markt aan de orde: it’ers blijven ‘naar voren vluchten’, naar ‘nieuwe oplossingen’, zonder de vorige oplossing te hebben geborgd in een duurzaam beheerbare omgeving. Nog steeds maken we ons druk over het gebrek aan ‘alignment’ tussen IT en ‘de business’. Nog steeds zie ik zelden een SLA of een servicerapportage die in businesstermen is uitgedrukt – als je ze al tegenkomt. En opdrachtgevers zijn net zo besmet met het syndroom. Zodra er een nieuwe techniek aangeboden wordt, willen ze het hebben ook.

 

Er is weinig veranderd sinds ik begin jaren negentig zag dat een verplaatsing van ontwikkeling naar beheer werd beleefd als degradatie. Geen sexy vernieuwingsprojecten meer, maar ‘op de winkel passen’. Jakkie! Zal er ooit een kuur voor dat syndroom gevonden worden?