Slot ZieQenhuisserie: blijvend innoveren

In de nabije toekomst is er geen plaats meer voor de ziekenhuizen van vandaag, maar enkel nog voor het ZieQenhuis met de Q van Quality. Het laatste deel van ICT/Magazine’s eigen ziekenhuisserie door Bart Stofberg en Amely Hartgring beschrijft een ziekenhuis met een eigentijds bestaansrecht. Even (ge)wichtig, zogezegd. Maar om dat te blijven moet het ZieQenhuis evenwichtig blijven. Vooruitkijken dus en nieuwe plannen opstellen. Hoe ontstond het Zieqenhuis en hoe moet het verder?

Practice what you preach, daar begon het mee. Waarmaken wat je zegt. Maar nog veel meer gold: Preach what you practice, laten we vooral ook aan de wereld laten weten waar we trots op zijn, waar we goed in zijn. Dat is veel, zelfs meer dan we zelf denken. Ja, preach what you practice en practice what you preach, dat moet het ZieQenhuis in de toekomst zeker blijven doen, dat is een goede basis, net als regelmatig de vraag blijven stellen: Wat is het eigentijdse antwoord op de vraag: Waar zijn we van?

Een belangrijk, steeds terugkerend onderwerp op de strategische agenda: Hoe organiseren we de verandering, de informatisering en de technologie, en vooral, hoe organiseren we dat in samenhang? In het begin ging dat om zaken die nu triviaal zijn, maar toen echt niet waren: er bestaan geen it-issues en it-projecten, er bestaan enkel ZieQenhuisissues en ZieQenhuisprojecten. In die lijn werd, met succes, de afdeling Contractmanagement hernoemd tot de afdeling Samenwerkingsmanagement. Alleen de nieuwe naam al leidde tot een enorme verandering van het gedrag van die mensen. Met, inderdaad, betere samenwerking met partners en leveranciers tot gevolg. En nu speelt heel erg dat projecten steeds onvoorspelbaarder worden, omdat we steeds meer op zoek gaan naar mooie toepassingen van nieuwe zaken. ‘ExperimenLeren’ noemen we dat inmiddels. Ach, Einstein zei het al: “Als we wisten wat we deden, heette het geen onderzoek.”

Eigenlijk kan je maar op drie manieren bijdragen aan de samenwerking. Door Partnerschap: door mee te denken en actief na te denken hoe je het beste kan bijdragen aan het gezamenlijk succes. Door Standaardisatie: procesmatig steeds weer dezelfde manier van werken hanteren. En door Vakmanschap: door kennis, ervaring en geoefendheid in te zetten. De ‘PSV-driehoek’ had het ZieQenhuis dat genoemd. Partnerschap levert een heleboel wendbaarheid op, het vermogen om te reageren op grote en kleine veranderingen. Standaardisatie levert voorspelbaarheid, betrouwbaarheid en efficiëntie op. En Vakmanschap levert kwaliteit op.

Vanaf het allereerste begin had het ZieQenhuis gewerkt met kritieke succesfactoren en dat werkt werkelijk heel erg handig. Steeds weer definiëren we eerst wanneer we vinden dat we succesvol zijn en daarna stellen we vast wat de kritieke succesfactoren zijn. De KSFen bepalen samen het succes. Als we alle succesfactoren halen, hebben we per definitie succes. Als we er één niet halen, dan hebben we per definitie geen succes. Sturen op succes is dan ineens niet anders dan sturen op een goede balans tussen de kritieke succesfactoren. KSFen zijn kwalitatief en dus niet meetbaar. Als kwaliteit meetbaar was geweest, dan hadden we het wel kwantiteit genoemd tenslotte.

Ja, die strategische agenda is een geweldige manier om verandering van bedrijfsvoering, informatisering en technologie te besturen. Dat wil het ZieQenhuis zeker zo blijven doen. Het is bovendien hard nodig, want het ZieQenhuis wil wel een ZieQenhuis blijven, een ziekenhuis met de Q van Quality. En dan kan je niet stil blijven zitten, dan moet het ZieQenhuis voort.

Nu moet het ZieQenhuis blijvend innoveren, in het verlengde van het antwoord op de vraag ‘Waar zijn we van?’ Waar kan het ZieQenhuis de technology push, de information push en de social push inzetten om het kernproces voorspelbaarder, betrouwbaarder en efficiënter maken, om de sleutelprocessen beter te laten bijdragen aan het vakmanschap en om de communicatie en samenwerking met patiënten, familie en andere stakeholders nog constructiever en wendbaarder te maken?

Lees het hele verhaal van Amely Hartgring en Bart Stofberg online of in ICT/Zorg van maart 2015.

 

Geef een reactie

Gerelateerde berichten...