Op zorgcongressen is interoperabiliteit een behoorlijk hypewoord geworden. Volgens Wikipedia is het de mogelijkheid van verschillende autonome, heterogene apparaten of andere eenheden om met elkaar te communiceren en samen te werken.
Natuurlijk willen we dat! Om we de patiënt of cliënt optimaal willen ondersteunen, moeten alle betrokken behandelaren met elkaar kunnen communiceren en samenwerken en dus ook hun ‘apparaten’, vaak hun applicaties. We moeten, binnen de grenzen van privacybescherming, gegevens kunnen uitwisselen.
Het is dus logisch dat iedereen het erover heeft. De verschillende behandelaren kunnen dan een ecosysteem vormen (weer zo’n hypewoord) dat uiteindelijk het beste met de patiënt/cliënt voorheeft en zich, naast genezing, zelfs kan gaan bezighouden met preventie. De toekomst lonkt en dus hebben wij het steeds weer over interoperabiliteit.
Heel Gallië? Nee, één enclave blijft moedig weerstand bieden aan dit overweldigende idee en maakt het leven van het ecosysteem bepaald niet gemakkelijk. Wie zou dat toch kunnen zijn …? De leveranciers van ECD’s en EPD’s. Zij hebben niet zoveel op met interoperabiliteit. Gegevensuitwisseling kan bij hen niet rekenen op een enthousiast onthaal. En omdat ze groot zijn (Wie is er hier dik!?) lijken ze het zich nog te kunnen permitteren ook.
Toen ik informatiemanager was bij een zorginstelling maakten wij onderscheid tussen old-school- en new-school-leveranciers. Old school: verouderde architectuur, ouderwetse manier van denken, duur, traag, en niet veranderbereid, behalve als het om het maatwerk ging. New school: webbased, snel, goedkoop, met regelmatig nieuwe versies. Geen tijd voor maatwerk, ze steken al hun energie in de volgende versie, waar alle klanten van profiteren. En dus, old school: niet erg enthousiast over interoperabiliteit en new school: interoperabiliteit zit vanzelf al in het pakket.
De bestaande, grote leveranciers van EPD en ECD moeten oppassen. Interoperabiliteit kan wel eens hun Waterloo worden. Natuurlijk, ze hebben een stevige vendor-lockin, dus zorginstellingen zullen ze heus niet zomaar inruilen voor een ander. En ze functioneren in het algemeen goed. Maar die interoperabiliteit, hè, die wordt steeds belangrijker.
Ik verwacht dat deze beweging in de care eerder gaat inzetten dan in de cure. Natuurlijk is er bij zorginstellingen veel schroom. Een migratie naar een nieuw systeem gaat gepaard met een heleboel gedoe, al helemaal in de cure. Maar er is serieuze disruptie (ontwrichting) onderweg, ga daar maar van uit. Als ik een zorgverlener was, zou ik de markt heel goed in de gaten houden. En als ik een ECD- of EPD-leverancier was, zou ik heel erg snel, heel erg veel veranderen. Je kunt maar beter ontwrichten dan ontwricht worden. Vraag maar aan je voormalige taxichauffeur of je voormalige eigenaar van de videotheek.